maandag 6 mei 2013
We planden om een dag op voorhand te vertrekken om heel zeker te zijn op tijd te zijn,zeker onszelf kennende… En we vertrokken enigszins met een uurtje vertraging, maar dat kwam omdat Kristin nog dringend naar de tandarts moest, wegens tandpijn in de nacht… wat een luxe om dat nog te kunnen doen. Onder militaire escorte van Bart vertrokken we dan richting Schiphol.
dinsdag 7 mei
Na een nachtje goed slapen vertrokken we op TIJD naar de vlieghaven. Oei, onze valiezen wogen toch wat te zwaar, maar gelukkig konden we het teveel meegeven met onze instructeur Bart. En na de ganse controle doorlopen te hebben zonder moeilijkheden konden we het vliegtuig op voor een 15 uur durende vliegreis. We zaten met 4 op een rij en amuseerden ons met het bekijken van gekke slapsticks en het maken van grappen. We maakten (volgens Roos)het meest lawaai op het vliegtuig…Maar al spoedig zaten al onze buren ook te kijken naar de gekke filmpjes. Slapen was wel wat moeilijk (we sliepen haast niets) en na een tussenstop in China landden we 15 uur later veilig in Manilla. Ondertussen was het …
woensdag 8 mei
De warmte kwam ons tegemoet, evenals ook onze chauffeur, samen met de moeder en broer van Rose.
We maakten al direct kennis met de Filipijnse drukte (er wonen 10 miljoen mensen in Manilla), gastvrijheid (we kregen een lekkere pansit in de auto gemaakt door de mama)levensgevaarlijke chauffeurs(ze rijden links voorbijstekend, rechts voorbijstekend, maken slaloms, toeteren…)gigantische rijkdom en confronterende armoede. Een veelheid van indrukken overspoelde ons.
We deden wat boodschappen (het zou maar 10 minuutjes duren, maar het duurde enkele uurtjes…). We reden daarna vol verwachting naar het “domein”. Waaw, er is nog zoveel werk zei Roos. Maar gelukkig hadden we Peter mee en met zijn nimmer aflatende “halfvol glas”-mentaliteit zag hij alle mogelijkheden die er AL zijn. Wat een geschenk dat de Heer gegeven heeft. Een mooi terrein van in totaal 1800 m² verdeeld in 3 stukken: eerst een woonhuis (waar de moeder van Roos zal wonen die als prima conciërge zal functioneren),dan 6 studio’s + huisje en tenslotte een onbebouwd stuk van een goede 600 m². Er staan fruitbomen, er is water voorhanden en overal zie je dat de vlijtige groene vingers van tita Belin, dat is Rose haar moeder, die wij tita (= tante) noemen, hun werk hebben gedaan. Ze plantte een weelde van allerlei bloemen en struiken aan…
We brachten een nachtje door in het hotel van vrienden van Bart en Rose. Een bed, heerlijk douchen met koud water want we zweten kilo’s (weg – dat hoop ik toch)…
donderdag 9 mei
Na een jetlagachtige nacht (ja je bent ‘s nachts wel een paar uur klaarwakker, want er is 6 uur tijdverschil) vertrokken we op “Filipijnse tijd” (dat betekende in dit geval 2 uur te laat, maar ze hebben hier alle tijd, geen stress, dat betekent vaak wachten, te laat aankomen maar niemand ergert zich daaraan) naar de notaris voor een belangrijke stap: de handtekening voor de definitieve aankoop. Een heel bijzonder moment na 7 jaar voorbereiden… De eigenaar en pastor June (de voorganger van de JIL church) waren er ook.
In de avond waren we te gast bij de ex-eigenaar. Hij vertelde ons in geuren en kleuren over zijn bewogen leven en zijn plannen en dromen.
Vrijdag 10 mei
Na een lekker ontbijt bij de meder van Rose gingen we met pastor June naar de grond. Hij was vol blijdschap en zag heel veel mogelijkheden in wat er AL was (aha, nog een’ halfvolle glas’ ‘kijker!!)
Er zijn 15 kerken met hun eigen voorganger, maar die regelmatig bezocht worden door pastor June om hen te bemoedigen en te helpen. Ze houden per kerk 2 tot 3 keer per jaar een retraite, en dat zowel voor christenen als niet-christenen. Dat betekent dat er haast elk weekend wel een retraite gehouden wordt. Een eigen gebouw hebben hiervoor is iets waar ze al heel lang voor bidden. We waren verwonderd, versteld, verblijd over deze prachtige leiding van de Heer. In dit retraitecentrum zullen honderden mensen Jezus ontmoeten tijdens de retraites.
Men wil een architect vragen om een plan te tekenen: op het onbebouwd stuk wil men een samenkomstruimte zetten voor de deelnemers aan de retraites. Dan blijft er nog ruimte over om mettertijd extra slaapruimtes te bouwen om de capaciteit te vergroten.
Daarnaast is er het verlangen om kerksamenkomsten te starten op de grond. Er zijn nu al wekelijkse bijbelstudies, die al enkele jaren doorgaan in het huis van de moeder van Rose. Als deze groep doorgroeit, wil men starten met samenkomsten op zondag. Er is nu immers een locatie.
Tenslotte is er de hulp die zal gegeven worden aan de armen. Op 18 mei bijvoorbeeld worden er 200 boekentassen en schriften uitgedeeld zodat 200 kinderen van de armsten in juni het nieuwe schooljaar zullen kunnen aanvatten. Geweldig toch? Want geen onderwijs volgen betekent automatisch dat ze niet uit de cirkel van armoede geraken…
Volgend deel van het verslag volgt binnenkort…